Oni.

Często obserwuję, jak się wobec siebie zachowują. Jak ona wpatruje się w niego jak w obrazek. Jak on kładzie się koło niej na kocyku, daje buziaka i mówi "Kocham Cię, Zofijo!". Gdy opowiada jej bajkę "Dano, dano temu, za górami była sobie ksieżnika Zosia, co nie słuchała Olusi, była niegrzeczna, bo pluła i rzygała", śpiewa piosenki i opiekuje się nią niczym starszy brat. Gdy broni jej jak niepodległości, grożąc wszystkim napotkanym, którzy zagadują Zosiaka, że to jego Zosia i mają do niej nie mówić, nie dotykać jej i najlepiej wcale na nią nie patrzyć. Mam nadzieję, że więź która się miedzy nimi wytworzyła, z roku na rok będzie się tylko umacniać, by kiedyś potrafili wskoczyć jeden za drugim w ogień...